Kaç kere kulaklarımla duydum: İçine girmesi zormuş. Peki. Biraz soğuk bir deniz gibi, diyelim. Oysa bir atlasan, yüzdükçe ısınacaksın; ısındıkça içinde olmak keyif verecek; keyiflendikçe etrafına “su çok güzel, gelsene!” demek isteyeceksin. Nedense bu kitapla işler böyle yürüyor. Dile kolay, yirmi yılı aşkın akademik bir çalışmanın ürününden söz ediyoruz. Kaldı ki bu ürünü tüketmek de, okuyucusu açısından, kendi üzerinde yaptığı bir “çalışma” zaten. Hâliyle bu çalışma aylara da yayılabilir, seneye
İkinci Yeni’nin en pofuduk üsluplusu Ülkü Tamer’den, kısa cümlelerle yazılmış on adet öykü: Yok efendim Burundi’de dibinde tıkaç olan bir göl varmış da; bu olaydan sonra kediler Mısır’da kutsal varlıklar olarak görülmeye başlanmış da; Portekizlilerin o deniz seferi Mayaların sonunu hazırlamış da; Çin’de 500 yıl egemenlik kurmuş Cheng Hanedanı işte böyle başlamış da; Julius Caesar’ın bir ikiz kardeşi varmış da; bu başarısından sonra çarın evlat edinmesiyle tahta İvan Runinoviç geçmiş
Öykülerden oluşuyor, ortak bir derdi olan öykülerden, lakin kendisi romanım diyor, öyle diyorsa öyledir, benim için fark etmez, o zaman her bölüm başka hikâye, kabul, ortak paydaları ise artistik bir tutkunluk hâli, yani çeşitli sanat işlerinin ve hatta zanaat işlerinin tutkulu âlemi aslında, kendisi de Doğu-Batı eksenine saplantılı, beraberinde sen de tenis topu gibi okuyorsun, tenis topu nasıl okuyorsa artık, bir Kyoto’dasın bir Floransa’da işte, bir Kamo Nehri kıyısında bir